مقاله بررسی ISP Internet Service Provide اینترنت

مقاله بررسی ISP Internet Service Provide اینترنت در 47 صفحه ورد قابل ویرایش  

اینترنت

اینترنت در واقع اصلا یك شبكه نیست، بلكه مجموعه ایست از شبكه های مختلف كه از پروتكلهای خاصی استفاده كرده، و سرویسهای مشخصی را ارائه می‌كند. ویژگی غیرعادی اینترنت اینست كه توسط فرد خاصی طراحی نشده، و هیچكس هم آنرا كنترل نمی كند. برای درك بهتر این مطلب، اجازه دهید ببینیم اینترنت از كجا شروع شد، و علت آن چه بود. یكی از جالبترین تاریخچه های اینترنت را می توانید در كتاب جان نافتون- 2000- ببینید. این كتاب نه تنها برای افراد عادی، بلكه برای مورخان نیز جالب است، برخی از مطالب ذیل از  این كتاب اقتباس شده است. البته كتابهای فنی بیشماری نیز دربارة اینترنت و پروتكلهای آن نوشته شده، كه از آن میان می‎توان به
(Maufer, 1999) اشاره كرد.

آرپانت (ARPANET)

داستان ما از اواخر دهة 1950 شروع می‎شود . در اوج جنگ سرد وزارت دفاع ایالات متحده آمریكا به فكر ایجاد یك شبكه فرماندهی و كنترل افتاد كه بتواند حتی در مقابل حملات هسته ای دوام بیاورد. در آن زمان تمامی مخابرات نظامی به شبكه تلفن عمومی متكی بود، كه مستعد آسیب تشخیص داده شده بود. با یك نگاه به شكل زیر (الف) می‌توانید مبنای این استدلال را دریابید. در این شكل نقاط سیاه نماینده مراكز سوئیچینگ شهری هستند كه هزاران خط تلفن از آنها منشعب می‎شود. این مراكز نیز به نوبة خود به مراكز بین شهری بزرگتر متصل هستند، كه در مجموع شبكه تلفن كشوری را می سازند. آسیب پذیری این سیستم از آنجا ناشی می شد كه تخریب چند مركز بین شهری كلیدی می توانست تماس تلفنی را در كل كشور مختل كند.

در سال 1960 وزارت دفاع قراردادی را با شركت راند امضاء كرد كه در ان وظیفه یافتن یك راه حل به آن محول شده بود. یكی از متخصصان این شركت، بنام پل بارن طرح یك شبكه توزیع شده (distributed) و تحمل پذیر خطا (fault- tolerant) را پیشنهاد كرد، كه آنرا در شكل (ب) می بینید. از آنجائیكه در این شبكه طول مسیر بین مراكز سوئیچینگ طولانیتر از آن بود كه بتوان از سیگنالهای آنالوگ استفاده كرد، بارن پیشنهاد كرد در این سیستم از تكنولوژی سوئیچینگ بستة دیجیتالی (digital packet- switching) استفاده شود. بارن گزارشات متعددی برای وزارت دفاع نوشت، و جزئیات سیستم پیشنهادی خود را تشریح كرد. مقامات رسمی پنتاگون به ایده نهفته در این سیستم علاقمند شدند و از AT&T (كه در آن زمان انحصار شبكه تلفن كشوری را در دست داشت) خواستند كه یك نمونة اولیه از آن بسازد. AT&T طرح بارن را رد‌ كرد. بزرگترین و ثروتمندترین شركت دنیا تحمل نمی كرد كه یك جوان تازه از راه رسیده به آنها بگوید چگونه شبكه تلفن بسازند! آنها ادعا كردند كه طرح بارن قابل اجرا نیست و بدین ترتیب ایده آن را در نطفه خفه كردند.

سالها گذشت، و وزارت دفاع همچنان به دنبال سیستم فرماندهی و كنترل ایده آل خود بود. برای درك بهتر اتفاقات بعدی،‌ باید كمی به عقب برگردیم: به اكتبر 1957، زمانی كه اتحاد جماهیر شوروی (سابق) با پرتاب اولین قمر مصنوعی به نام اسپوتنیك در مسابقة فضایی از ایالات متحده پیشی گرفت. آیزنهاور، رئیس جمهور وقت ایالات متحده در جستجو برای یافتن علت عقب افتادگی كشورش با وحشت دریافت كه نیروهای زمینی، دریایی و هوایی آمریكا مشغول دعوا بر سر تقسیم بودجة تحقیقاتی پنتاگون هستند. وی بلافاصله تصمیم گرفت كه یك مركز واحد برای تحقیقات نظامی بوجود آورد، مركزی كه آرپا (آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته Advanced Research Projects Agency- ARPA نام گرفت. آرپا هیچ دانشمند یا آزمایشگاهی نداشت در واقع آرپا چیزی نبود جز یك دفتر هماهنگی كوچك با بودجه ای ناچیز (البته با معیارهای پنتاگون). آرپا كارش را با عقد قرارداد یا واگذاری امتیاز به شركتها یا دانشگاه هایی كه ایده های جالبی داشتند، انجام می داد.

در سالهای اول، آرپا بیشتر سعی داشت خطوط كلی ماموریت خود را روشن و ترسیم كند، ولی در سال 1967 توجه مدیرعامل آن، لاری رابرتس، به موضوع شبكه جلب شد. او با متخصصان بسیاری مشورت كرد و یكی از همین متخصصان بنام وسلی كلارك بود كه پیشنهاد ایجاد یك زیر شبكه سوئیچینگ بسته را مطرح كرد.

كاربردهای اینترنت

بعد از آنكه در اول ژانویه 1983 TCP/IP بعنوان تنها پروتكل رسمی آرپانت معرفی شد، تعداد شبكه ها، كامپیوترها و كاربران متصل به آن به سرعت افزایش یافت؛ و وقتی آرپانت و NSFNET به هم متصل شدند، رشد آن حالت نمایی به خود گرفت. بسیاری از مناطق و كشورها (از جمله كانادا، اروپا و اقیانوسیه) به شبكه ملحق شدند.

در اواسط دهة 1980 دیگر افراد به این مجموعه به عنوان شبكه ای از شبكه ها (كه بعدها به اینترنت معروف شد) نگاه كردند، بدون آنكه هیچگونه بخشنامه رسمی در كار باشد، یا حتی مراسم افتتاحیه ای (با قیچی و نوارهای رنگی، و تشویق و هورا) برگزار شده باشد.

چسبی كه اینترنت را به هم متصل نگه می دارد، مدل TCP/IP و مجموعه پروتكلهای آن است، پذیرش TCP/IP باعث شد تا سرویسهای جهانی بتوانند جنبه عملی به خود بگیرند.

اما واقعاً «روی اینترنت بودن» چه معنایی دارد؟ طبق تعریف ما، ماشینی روی اینترنت است كه مجموعه پروتكلهای TCP/IP را اجرا كند، یك آدرس IP داشته باشد و بتواند بسته های IP را به تمام ماشینهای دیگری كه روی اینترنت هستند بفرستد. صرف توانایی ارسال و دریافت ایمیل به معنای بودن روی اینترنت نیست، چون سرویسهای ایمیل می‎تواند به شبكه های خارج از اینترنت هدایت شود. با این حال اوضاع با وضعیتی كه در حال حاضر وجود دارد (میلیونها كامپیوتر شخصی می‎توانند با مودم به یك ISP وصل شده یك آدرس IP موقتی بگیرند، و بسته های IP در و بدل كنند) كمی مغشوش و مبهم است. اما مادامیكه این كامپیوترها به مسیریاب ISP متصل هستند پر بیراه نیست كه آنها را روی اینترنت بدانیم.

اینترنت سنتی (از 1970 تا اوایل دهه 1990) چهار كاربرد عمده داشت:

1-  ایمیل (e- mail) - نوشتن، ارسال و دریافت نامه های پست الكترونیك از همان روزهای اول آرپانت جز سرویسهای آن بود، و همچنان یكی از محبوبترین هاست. امروزه بسیاری از افراد روزانه دهها و صدها ایمیل دریافت می‌كنند و به آن به عنوان دریچه ای برای ارتباط با دنیای خارج نگاه می‌كنند- بسیار بیشتر از تلفن یا پست معمولی.

2-  اخبار (news)- گروه خبری (newsgroup) یك محفل اختصاص یافته برای تبادل پیام در یك زمینه خاص است. امروزه هزاران گروه خبری در زمینه های فنی و غیرفنی (از جمله كامپیوتر، علوم، هنر و سیاست) وجود دارند. هر گروه خبری برای خود قواعد و مقرراتی دارد كه سرپیچی از آنها را برنمی تابد.

3-    ورود از راه دور (remote login) - هر روز هزاران نفر در سراسر دنیا برای ورود به كامپیوترهای دیگر از طریق اینترنت (البته آنهایی كه حق ورود به آنها را داشته باشند) از برنامه هایی مانند rlogin , telnet یا ssh استفاده می‌كنند.

مدل مرجع ATM 

شبكه ATM برای خود یك مدل مرجع مستقل دارد كه با مدلهای TCP/IP , OSI فرق دارد- این مدل را در شكل 1-32 ملاحظه می‎كنید. این مدل سه لایه دارد: لایه فیزیكی، لایه ATM، لایه انطباق ATM (و هر چند لایه كه كاربرمایل باشد روی این لایه ها سوار كند).

لایه فیزیكی با مشخصات فیزیكی سیستم (ولتاژها، زمانبندی بیت ها و غیره) سروكار دارد. مدل ATM هیچ پیشنیازی در مورد این مشخصات ندارد و می‌گوید كه ارسال سلولها می‎تواند به صورت مستقیم یا از طریق سیستمهای انتقال دیگر انجام شود. بعبارت دیگر ATM مستقل از سیستم انتقال است.

لایه ATM با خود سلولها و انتقال آنها سروكار دارد. ایجاد و رها كردن مدار مجازی، تعریف فیلدهای سرآیند سلول، و كنترل ازدحام (congestion control) از وظایف این لایه است.

از آنجائیكه اكثر برنامه های كاربردی تمایلی به كار كردن با بسته هایی به كوچكی سلولهای ATM ندارند یك لایه دیگر بالای لایه ATM تعبیه شده تا این قبیل برنامه ها بتوانند بسته های بزرگتری به ATM بفرستند. این لایه (در سمت فرستنده)بسته های داده را به سلولهای 53 بایتی
می‌شكند و در طرف گیرنده آنها را دوباره سرهم می‌كند. نام این لایه لایه انطباق
(ATM Adaptation Layer- AAL)ATM است.

برخلاف مدلهای قبلی كه دوبعدی بوند مدل ATM یك مدل مرجع سه بعدی است (شكل صفحه بعد را ببینید). صفحه كاربر (user plane) با انتقال داده، كنترل جریان، تصحیح خطا، و دیگر عملكردهای كاربر سروكار دارد. از طرف دیگر، صفحه كنترل (control plane) مدیریت اتصال را بر عهده دارد. وظیفه صفحه های مدیریت لایه (layer management) و مدیریت صفحه (plane management) مدیریت منابع سیستم و هماهنگ كردن لایه های بینابینی است.