مقاله روشهای پلیمر شدن رادیکال آزاد

مقاله روشهای پلیمر شدن رادیکال آزاد

پلیمر شدن رادیکال آزاد می تواند به صورت توده، سوسپانسیون، محلول یا امولوسیون انجام شود. پلیمر شدن یونی و دیگر پلیمریزاسیونهای غیر رادیکالی معمولا به روشهای محلول محدود می شوند. هر یک از روشها فواید و مضراتی دارند، همچنان که در جدول(1)  آورده شده است. افزون بر آن، همچنین کاربر روی پلیمر شدنهای فاز گازی و جامد مونومرهای وینیلی انجام گرفته است، لیکن اینها از اهمیت کمتری برخوردار می باشند. از آنجائیکه پلیمرها فرار نیستند، عبارت پلیمر شدن فاز گازی به طور موثر به معنی پلیمر شدن توده می باشد که در آن بخارهای مونومر در موضع پلیمر شدن نفوذ داده شده است. 

تعلیق

در پلیمر شدن تعلیقی مونومر را به روش مکانیکی به صورت پراکنده در یک مایع ناهمگون، معمولا در آب، در می آوریم و مونومر را که در این حالت به صورت قطراتی می باشد به وسیله آغازگر محلول در مونومر پلیمریزه می کنیم. مونومر به وسیله آشفتگی مداوم و استفاده از پایدارکننده هایی نظیر پلی (وینیل الکل) یا متیل سلولز به صورت تعلیقی حفظ می شود. اگر این فرایند به دقت کنترل شود، پلیمر به شکل دانه هایی به دست می آید که به راحتی قابل حل می باشد و می تواند به وسیله صاف کردن یا اسپری کردن (پودر کردن) به داخل اتاقک حرارتی (خشک کردن به طریقه افشان) جدا شود. یکی از فواید مهم آن این است که انتقال حرارت خیلی موثر بوده و از این رو واکنش به راحتی کنترل می شود. 

امولسیون

در سالهای حدود 1920 کمپانی لاستیک و تایر این روش را توسعه داد، پلیمر شدن امولسیونی به پلیمر شدن سوسپانسیون شبیه است که در آن آب به عنوان محیط پراکنده کردن استفاده می شود و انتقال حرارت خیلی موثر می باشد، لیکن نتایج مشابهی دارند.